การเริ่มต้นของมิตรภาพที่ยั่งยืนนานบ่อยครั้งก็เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย แต่ที่ถึงกับไม่มีคำอธิบายอันจับต้องได้ด้วยนั้น คุณอาจจะมองว่าเป็นเพียงจินตนาการเพ้อฝัน กระนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความอบอุ่นงดงาม เหนืออื่นใด...ในความเป็นมิตร ไม่จำเป็นต้องมีคำถาม

ต้นสักเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นชาวเมืองแท้ ๆ ที่เกี่ยวข้องกับป่าตรงที่เรียนคณะวนศาสตร์เท่านั้น เขารู้จักป่าน้อยเต็มที แต่ก็อาจจะมากกว่าที่ลูกหินรู้จักเมืองนิดหนึ่ง

คุณอาจจะเรียกลูกหินว่าบริวารเจ้าป่า วิญญาณบริสุทธิ์ของป่า หรือ วนารักษ์น้อยก็คงจะพออนุโลมกันได้ ที่แน่ ๆ คือเขาอยู่ห่างจากต้นสักไม่แค่ระหว่างเขตป่ากับเขตเมือง แต่อยู่กับคนละโลกเลยทีเดียว

ถึงตรงนี้หากคุณจะไม่ถาม เราก็อยากให้คุณรู้เรื่องของต้นสักและลูกหิน เพื่อนรักคู่นี้เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย

เรื่องมันเริ่มมาจากการเดินป่าแบบมะงุมมะงาหราของต้นสัก เขาพลัดหลงกับเพื่อน ๆ ระหว่างลุยป่าทึบเทือกเขาตะนาวศรี เพื่อวิจัยไม้ป่าประกอบวิชาที่เรียน พลัดกันแล้วแผนที่ยังสูญหาย แถมเข็มทิศยังขัดข้องเข้าอีก ต้องโซซัดโซเซหาทางออกจากป่าจนอาหารและน้ำที่ติดตัวหมดลง เมื่อสิ้นหวัง ต้นสักก็นึกถึงคำกล่าวของคนเฒ่าคนแก่ที่ว่าในป่าเขาลำเนาไพร จะมีเจ้าป่าเทพารักษ์คอยปกปักรักษาอยู่ เขาตัดสินใจพนมมืออธิษฐานของความช่วยเหลือด้วยความหวังที่เลือนรางเต็มที

เหมือนจะตอบแทนคนหนุ่มรุ่นใหม่ที่ยังมีใจเชื่อ เจ้าป่าปรากฏร่างต่อต้นสักโอภาปราศรัยด้วยเมตตา แต่งานพาคนหลงออกจากป่านั้นไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าป่า แค่บริวารก็พอแล้ว บริวารคนนี้บอกต้นสักว่า จำชื่อตัวเองสมัยเป็นคนไม่ได้แล้วล่ะ เรียกเขาว่าลูกหินก็แล้วกัน

ต้นสักเล่าให้ลูกหินฟังถึงบ้านที่เขาจะต้องกลับไปหลังจากพ้นเขตป่า มันอยู่ในเมืองที่มีทั้งสวรรค์และนรกบนดินให้เห็นอย่างชัดเจน ลูกหินเกิดความสนใจขึ้นมาแล้ว ไปเที่ยวเมืองสวรรค์ผสมนรกของต้นสักสักครั้งดีกว่า

ต้นสักรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดีนักหากจะนำหนุ่มน้อยท่าทางประหลาด แต่งตัวประหลาด เข้าเมืองไปทำให้ผู้คนแตกตื่น ลูกหินบอกว่าตัวเองเป็นทายาทแห่งเทพจะให้ใครมองเห็นหรือไม่เห็นก็ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงไป ในที่สุดต้นสักก็ตกลงยอมความ

เรื่องยุ่ง ๆ ระหว่างทางอาจทำให้ต้นสักอดถามตัวเองบางครั้งไม่ได้ว่าคิดผิดไปหรือเปล่าหนอ แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

อะไร ๆ ที่ได้พบเห็นในกรุงเทพฯ มันน่าตื่นตาตื่นใจไปเสียหมดสำหรับลูกหิน เขาพบว่าเพื่อนใหม่ของเขาออกจะปรักปรำถิ่นฐานตัวเองมากเกินไปหน่อย นรกบนดินอะไรจะเต็มไปด้วยเรื่องสนุกสนาน ถึงจะผสมสวรรค์เข้าไปแล้วก็เถอะ และที่ทำให้ลูกหินแทบจะลืม “บ้าน” ของตัวเองก็คือ นางไม้แสนสวยนามอินทนิน เธอสถิตอยู่ในต้นไม้ใหญ่ ที่คงรอดพ้นการถูกโค่นล้มมาได้ก็เพราะชาวบ้านเชื่อว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ขณะที่ต้นสักมีความสุขกับสนฉัตร เพื่อนสาวคนพิเศษของเขา ลูกหินก็มีความสุขกับนางไม้ที่แสนวิเศษด้วยเหมือนกัน

ภาพที่แท้จริงของกรุงเทพฯ เริ่มปรากฏชัดต่อลูกหิน ขณะที่ต้นสักเฝ้ารอด้วยความเป็นห่วง เขาคิดว่าลูกหินหลงกรุงก็คงไม่ต่างอะไรกับที่เขาหลงป่า แต่จริง ๆ แล้วย่อมมีความแตกต่าง

ป่าตะนาวศรี ไม่ใช่ที่มีทั้งสวรรค์และนรกอยู่ด้วยกันบนดินเช่นกรุงเทพฯ แม้จะน่ากลัวสำหรับคนไม่คุ้นเคยก็ตามที

ลูกหินคือธรรมชาติ แต่ในกรุงเทพฯ แทบจะไม่เหลือธรรมชาติอันบริสุทธิ์ไร้สิ่งเคลือบแคลงเสียแล้ว

เพื่อนรักต่างมิติกลับมาพบกันอีกจนได้ โดยไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือของ “เจ้าเมือง” อย่างที่ “เจ้าป่า” เคยช่วยต้นสัก เวลาที่ลูกหินจะต้องกลับบ้านของตัวเองบ้างใกล้เข้ามาทุกที แต่ก็มีเรื่องต้องผจญภัยอีก 2 ยกใหญ่ ๆ ช่วยเพื่อนและคนรักของเพื่อน

ไม่กี่วันในกรุงเทพฯ ในความสนุกสนานผาดโผนของลูกหิน เขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง และทำให้เพื่อนรักของเขาได้เรียนรู้ด้วยเช่นกัน บางอย่างของการเรียนรู้เช่น การแข่งโมโตครอส ก็เป็นสิ่งที่เอาไปบอกเล่าให้ท่านเจ้าป่าเข้าใจไม่ได้เป็นแน่

ถึงเวลากลับของลูกหิน สนฉัตร อินทนิน และ ต้นสัก ออกมาส่งลูกหินด้วยความอาลัยยิ่ง แต่ความเป็นเพื่อนต่างมิติของต้นสักกับลูกหินไม่จบลงแค่นั้น

ลูกหินเข้าเมืองแล้วจะไม่รู้จักวิถีของคนเมืองเสียเลยมันก็กระไรอยู่!