ผู้กำกับ : อิทธิสุนทร วิชัยลักษณ์

คำโปรย : เคยนึกอยากจะทำอะไร แต่ยังไม่กล้าทำบ้างมั้ย

เนื้อเรื่องย่อ: เรื่องราวของ "นพ" (สัญญา คุณากร) หนุ่มพนักงานบริษัทที่ทำงานตามหน้าที่และคำสั่งจากเจ้านายไปวันๆ โดยไม่กล้ามีปากเสียงใดๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเขาพบว่า เวลาบนโลกมนุษย์ของเขาเหลือเพียงแค่วันเดียว ซึ่งเขาคิดว่ามันน้อยเกินไปที่จะใช้มันให้คุ้มค่าได้ ชีวิตวัยหนุ่มของเขายังไม่มีโอกาสได้ใช้อย่างเต็มที่เลย แล้วยมบาลจะมาเอาตัวเขาไปได้อย่างไร แต่เมื่อไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งคำสั่งจากนรกภูมิได้ เขาจึงต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างสุดเหวี่ยง ผสมไปกับลูกบ้าเที่ยวสุดท้ายกับเหตุการณ์ที่เขาต้องเผชิญในห้วงเวลานั้น

นักแสดง:

สัญญา คุณากร .... นพ 

อังคณา ทิมดี .... นุ่น 

อรุณ ภาวิไล .... โย 

ชไมพร สิทธิวรนันท์  

วันที่เข้าฉาย: 12 มิถุนายน 2536

ลูกบ้าเที่ยวล่าสุด : หากชีวิตมีรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยม?

ในบ่ายวันหนึ่ง หลังจากคร่ำเคร่งกับการทำงานมาตั้งแต่เช้า ผมตัดสินใจเปลี่ยนอิริยาบถโดยการเดินไปชงกาแฟในห้องครัวของบริษัท ระหว่างนั้นผมคิดเล่นๆว่า ถ้าเราจำลองชีวิตของเราเป็นรูปสี่เหลี่ยมที่มีสมการทางคณิตศาสตร์เท่ากับ เอ คูณ บี

“เอ” แทนค่าด้วยห้วงเวลาตั้งแต่แรกเกิดจนสิ้นลม ส่วนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตเท่ากับ “บี” เมื่อมองจากจุดที่ผมยืนอยู่ ณ ตึกสูงแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯลงไปข้างล่าง ผมมองเห็นรูปสี่เหลี่ยมมากมายเคลื่อนที่ไปมา สี่เหลี่ยมแต่ละอันแตกต่างกันทั้งส่วนกว้างและส่วนยาว ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า สี่เหลี่ยมอันไหนสมบูรณ์และสวยงามที่สุด ในระหว่างคิดหาคำตอบนั้น ผมเกิดนึกไปถึงหนังเรื่องหนึ่งที่ชื่อ “ลูกบ้าเที่ยวล่าสุด”

หนังเรื่องนี้เป็นหนังปี 2536 กำกับการแสดงโดย อิทธิสุนทร วิชัยลักษณ์ (นี่เป็นงานเรื่องแรกของเขาและทำให้เขาได้รับรางวัลผู้กำกับยอดเยี่ยมจากชมรมวิจารณ์บันเทิงในปีนั้นไปครอง และตัวหนังเองก็แซงหนังเต็งของปีคือ ‘สาละวิน’ ของท่านมุ้ยคว้ารางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมไปครอง) หนังเป็นเรื่องราวของพนักงานฝ่ายออกแบบของบริษัทผลิตอาหารกระป๋องแห่งหนึ่งที่ชื่อนพ (สัญญา คุณากร) นพก็เหมือนกับคนทั่วไปที่เราพบเห็นอยู่ทุกวัน เขาไม่ได้วาดหวังอะไรไว้ใหญ่โตกับชีวิต คิดเพียงทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว หวังที่จะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นในปั่นปลายของชีวิต เมื่อพบเจอพฤติกรรมการทุจริตของเจ้านายตนเองก็หลีกเลี่ยงที่จะขัดเขืนหรือเผชิญหน้า ได้แต่ทำตัวตามน้ำไป ไม่ใช่ว่าเห็นพ้องหรือยอมรับในสิ่งที่เป็นไป หากแต่เขาไม่กล้าที่จะลุกขึ้นต่อสู้เนื่องจากเกรงว่าจะกระทบกระเทือนความมั่นคงในหน้าที่การงานของตน นพแอบรักอรินทร์ซึ่งเป็นเลขาฯในแผนกเดียวกันแต่ก็ไม่กล้าเอยปากพูดคุยกับเธอ

ในบ่ายวันหนึ่งนพเป็นลมหมดสติไป เขาได้พบกับยมบาลซึ่งมารับตัวเขาเนื่องจากอายุขัยของเขาหมดลงแล้ว นพได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญและขอร้องยมบาลให้ยึดอายุขัยของเขาออกไปอีก เนื่องจากเขายังหนุ่มแน่นอยู่และยังมีอีกหลายอย่างที่เขาอยากทำแต่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ เขาทำงานเก็บเงินมาตั้งหลายปีแต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้เงินเหล่านั้น กับคนที่เขาหลงรักเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้เปิดเผยความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ แต่แล้วก็เกิดข้อผิดพลาดขึ้น ยมบาลมารับวิญญาณของเขาเร็วเกินไป จริงๆ แล้วนพจะต้องตายในวันรุ่งขึ้นตอนบ่าย2โมง ! !

เมื่อนพได้ทราบว่าเขามีเวลาเหลือในโลกนี้อีกเพียง 24 ชั่วโมง ตอนแรกเขาอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากในชีวิต สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจว่าเขาจะขอใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้ลองทำสิ่งที่ยังไม่เคยทำมาก่อน เริ่มตั้งแต่ให้โย (รับบทโดย อรุณ ภาวิไล) เพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกันพาไปสัมผัสแสงสียามค่ำคืนของกรุงเทพ ซึ่งทำให้เขาได้พบนุ่น (รับบทโดย อังคณา ทิมดี) เธอเป็นนักร้องในบาร์ที่นพและโยไปเที่ยว นพได้รู้ว่านุ่นถูกบังคับให้ไปนอนกับเจ้าของบาร์ ด้วยเหตุที่นพปลงตกแล้วว่าชีวิตของเขาไม่มีอะไรให้กังวลอีกแล้ว อีกไม่นานเขาก็ต้องตาย เขาไม่จำเป็นต้องทนยอมรับสิ่งเลวร้ายที่ได้พบเห็นอีกต่อไป นพจึงยื่นมือเข้าไปช่วยนุ่นจากเจ้าของบาร์ แล้วเรื่องราวก็เลยเถิดไปจนนพพลั้งมือฆ่ามือปืนของเจ้าของบาร์ตาย นพจึงโดนตามล่าจากทั้งตำรวจและมาเฟีย แต่ไม่ว่านพจะต้องพบกับสถานการณ์เลวร้ายเพียงใด เขาก็ต้องเอาตัวรอดไปให้ได้ เพราะว่ายังมีสิ่งหนึ่งที่เขาต้องทำก่อนตาย นั่นคือการไปพบอรินทร์แล้วเปิดเผยความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอให้เธอรู้

ที่สุดแล้วสิ่งที่หนังต้องการจะบอกกับคนดูก็คือ ชีวิตของคนเรานั้นจะสั้นหรือยาวไม่สำคัญ แต่อยู่ที่ว่าในแต่ละนาทีที่ผ่านไปของชีวิตนั้นคุ้มค่าเพียงไร หนังได้นำเสนอรูปแบบต่างๆของ “การใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า” ผ่านตัวนพและโย สำหรับโย ความคุ้มค่าของชีวิต คือ การหาความสุขใส่ตัวให้มากที่สุด ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก มีหญิงให้จีบ มีเงินไปเที่ยว ก็พอแล้ว ส่วนนพ ความคุ้มค่าของชีวิต คือ การได้เห็นและมีส่วนร่วมในการทำให้สังคมที่ตนเองสังกัดสงบสุข ไม่มีใครเอาเปรียบใคร

ด้วยประเด็นของหนังที่ค่อนข้างหนัก ผู้กำกับจึงเลือกที่จะนำเสนอในลีลาขบขันแกมเสียดสีประชดประชันในสไตล์ของตลกแบบพวกซูโม่ฯ ที่เขาถนัด (อิทธิสุนทรเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งกลุ่มซูโม่สำอางแห่งรายการเพชฌฆาตความเครียดเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว) มุขตลกต่างๆ ปล่อยออกมาเป็นระยะๆ ตามจังหวะที่เนื้อเรื่องเอื้อให้ทำได้ ในขณะที่สาระของเรื่องก็มีการเน้นย้ำกับคนดูอยู่ตลอดทั้งเรื่องผ่านสัญลักษณ์หรือเหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่อง เช่น เครื่องกดน้ำดื่มของบริษัทที่นพทำงานอยู่เสีย แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะเรียกช่างมาซ่อม ได้แต่ทนใช้มันไปเรื่อยๆ (เหมือนกับที่ทุกคนรู้ถึงสิ่งที่ผู้จัดการทำแตก็ไม่มีใครกล้าออกมาเปิดโปง) สุดท้ายนพเป็นคนซื้อเครื่องกดน้ำเครื่องใหม่มาให้บริษัท (เหมือนกับที่เขาเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาแฉพฤติกรรมของผู้จัดการกลางห้องประชุม) หรือ ทุกครั้งที่นพสละที่นั่งให้เด็กหรือคนแก่บนรถเมล์ จะมีชายคนหนึ่งมาแย่งที่นั่งนั้นไปเสมอ นพไม่พอใจแต่เขาก็ไม่กล้าลงมือทำอะไรลงไป แต่ในตอนท้ายนพเข้าไปต่อว่าชายคนนั้นและจัดการให้เด็กได้นั่งที่นั่ง

สำหรับผมนี่คือหนังที่สามารถผสมสาระและมุขตลกได้อย่างกลมกล่อมที่สุดเรื่องหนึ่ง ซึ่งต้องยกเครดิตให้กับทีมเขียนบทคือตัวผู้กำกับเอง , ดวงกมล ศรัทธาทิพย์และสรพงษ์ เอื้อชูชัย (พวกเขาคว้ารางวัลบทภาพยนตร์ยอดเยี่ยมในปีนั้นไปด้วย) น่าเสียดายที่หนังเรื่องนี้ล้มเหลวในเรื่องรายได้อย่างสิ้นเชิง นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้หนังเรื่องนี้ยังคงเป็นลูกบ้าเทื่ยวล่าสุดของอิทธิสุนทรจนถึงปัจจุบัน แต่อย่างไรก็ตามผมก็ยังคงรอคอยที่จะได้ชมลูกบ้าเทื่ยวต่อไปของเขาอยู่ตลอดมา

ลูกบ้าเที่ยวล่าสุด : หากชีวิตมีรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยม???
โดย : มงคล พรพัฒนาธนกุล เมื่อ : 30/03/2005 01:46 PM